Σάββατο 20 Μαΐου 2017

Οι εκτεθειμένοι όρχεις του Τομ Κρουζ

Αναδημοσίευση από BasketBall Guru
Του Giorgos P.



Ενας αγώνας είναι μία ιστορία, και όπως συμβαίνει με τις ιστορίες υπάρχουν πολλοί τρόποι να τις διηγηθεί κανείς. Η γραμμική αφήγηση στις ταινίες π.χ. ήταν ένα κλασικό μοντέλο, μέχρι που ο Ταραντίνο άρχισε συστηματικά να πειράζει την σειρά των επεισοδίων , επηρεάζοντας από ένα σημείο και ύστερα το αφηγηματικό σύμπαν του Χόλιγουντ. Εκτός από όμορφες αντιγραφές ή εξελίξεις (Νόλαν) , γεννήθηκαν μεταξύ άλλων και εκτρώματα, τα οποία όμως ήταν και αυτά πολλές φορές απολαυστικά. Ετσι, η ταινία άρχιζε με τον Τομ Κρουζ να κάθεται δεμένος χειροπόδαρα απέναντι από έναν εγκληματία με προφορά πιο ηλίθια και από κομοδίνο. Ο τελευταίος , αφού έβγαζε ένα λογύδριο, ήταν πανέτοιμος να του την αστράψει ή να κόψει το λαρύγγι της αγαπημένης του, και όλοι μέναμε με την απορία "μα πως στο διάολο την πάτησε έτσι ο Τομ, ο οποίος είναι βασικά ο γαμάω". Το πλάνο κοβόταν απότομα, και γυρνούσαμε περίπου 15 χρόνια πριν στις Ιταλικές Αλπεις, εκεί που ξερωγω άρχισαν όλα.
Ιδού η σκηνή που τα παπάρια του Τομ είναι εκτεθειμένα στο μαχαίρι.


via GIPHY

Ο Βασίλης Σπανούλης, αυτό το "υπολογιστικό καθίκι", με το σκορ στο 76 - 76 και τον χρόνο κάτω από ένα λεπτό, φωνάζει από μακριά τον Ερικ Γκριν να πάρει την μπάλα. Είναι το τελευταίο μέρος ενός έργου σε τρεις πράξεις, το οποίο θα μπορούσε να ονομάζεται και "πώς το 1-4 pnr διέλυσε στα κρίσιμα σημεία την ΤΣΣΚΑ και έκανε τον Βίκτορ Χριάπα να μετανιώσει που έδειξε προτίμηση στον Ολυμπιακό ως αντίπαλο για τον ημιτελικό". Μεγάλος τίτλος, αλλά τα ψαγμένα έργα έχουν τετοιους καμμιά φορά. Δεν έκοβε καλύτερα την γλώσσα του; Πραξη πρώτη, δεύτερη και τρίτη, όλες μαζί παρακάτω.


Aφού έχει πρώτα με δύο διαφορετικούς τρόπους ξεχαρβαλώσει την αμυντική αντιμετώπιση της ΤΣΣΚΑ με switch του Χριάπα επάνω του, ο αρχηγός αναγνωρίζει ότι ήρθε η ώρα του συμπαίκτη του να κάνει το ίδιο, κι ας έχει ο Γκριν μέχρι εκείνο το σημείο μόνο 1/7 σουτ. Ο Σπανούλης γνωρίζει πιθανώς πως αυτή την φορά οι Ρώσοι θα είναι για εκείνουν έτοιμοι και αναγνωρίζει ότι ήρθε η ώρα να κάνει πίσω. Είναι η τελευταία από τις μεγάλες αποφάσεις που πήρε σε συνέχεια, σε όλο το τεταρτο δεκάλεπτο του ημιτελικού, όταν και κατέστρεψε μόνος του τις ελπίδες του Ιτούδη και των παικτών του να ανατρέψουν μία πλοκή που έχει εμφανιστεί ξανά και ξανά.

Πώς φτάσαμε άραγε σε τόσο γνώριμα μέρη;

Πρώτον, οι ερυθρόλευκοι, με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα που έφερε ένα ξέσπασμα του Τεόντοσιτς στην β' περίοδο, πέτυχαν απόλυτα στο μεγαλύτερο ζητούμενο. Εριξαν τον ρυθμό της ΤΣΣΚΑ μέσα από την άμυνα και τα επιθετικά ριμπάουντ, καταφέρνοντας έτσι με αυτό τον τρόπο να μείνουν κοντά, ακόμη και όταν τα ελεύθερα τρίποντα ή λέι απ κετάληγαν στον βρόντο. Εκοψαν μαχαίρι τα γρήγορα plays των αντιπάλων τους και στόχευσαν με την τακιτκή τους σε δύο πράγματα, αλληλένδετα μεταξύ τους: να έχουν πάντα παίκτη στα drive των Ντε Κολό Τεόντοσιτς και ταυτόχρονα να αποφύγουν το kick out παιχνίδι για τους σουτέρ. Ετσι, τα hand offs (weave) και τα pick n roll της ΤΣΣΚΑ κατέληγαν συνήθως σε ατομικά τελειώματα των δυο σταρ. Κάποια από αυτά μπήκαν, αλλά και πάλι ο Σφαιρόπουλος επέμεινε στην τακτική του, υποχρεώνοντας έτσι τους αντιπάλους του στον ελάχιστο αριθμό συνεργασιών (7 ασίστ για μια ομάδα που βγαζει 20). Αυτήν τη υπηρέτησαν σε όλο τον αγώνα οι συγκεντρωμένοι παίκτες του, οι οποίοι επικράτησαν κατά κράτος στην μάχη των διεκδικούμενων κατοχών και του λεγόμενου hustle.
Δεύτερον, δύο παράγοντες λειτούργησαν συνδυαστικά, έτσι ώστε στο τέλος ο Ιτούδης να αναγκαστεί να αφήσει στην άκρη την αμυντική τακτική που περιόρισε πολύ την επίθεση του Ολυμπιακού στο ά μερος. Τα τρίποντα δυο παικτών του κορμού και ο Ερικ Γκριν. Ο κοουτς της ΤΣΣΚΑ έστελνε βοήθειες στο μαρκάρισμα του Πρίντεζη στο χαμηλό ποστ από την περιφέρεια και την δυνατη πλευρα και (κυρίως) αναχαιτιζε τα πικ εν ρολ με τρίτο παίκτη, αφήνοντας εκτεθειμένους βασικά τους Παπανικολάου - Μάντζαρη.



Όσο εκείνοι αστοχούσαν, για τον Ιτούδη έδειχναν όλα να πηγαίνουν βάσει σχεδίου. Ο Σπανούλης δεν έμπαινε στο παιχνίδι με σκορ και στις υπόλοιπες φάσεις η άμυνα του Χάινς στην περιφέρεια σε καθαρό switch ή show and recover έκανε την συμπληρωματική δουλειά.
Με το που άρχισε το δεύτερο ημίχρονο και ο καλός προπονητής αποφάσισε να ανακατέψει εκ νέου την τράπουλα με τον Κουρμπάνοφ πάνω στον αρχηγό και τον Χάινς να βγαίνει στην αλλαγή, τα πάντα άλλαξαν. Ο Σπανούλης ακούμπησε την μπάλα στον Μιλουτίνοφ, εκείνος έκανε όλα όσα έπρεπε και κυρίως βοήθησε να βρει επιθετικό ρυθμό ο Παπανικολάου. Να πώς ήρθε το πρώτο από τα τρίποντα.


Ναι, ο Σερβος έβγαλε αυτή την πάσα και ο Παπανικολάου ευστόχησε. Και ευστόχησε ξανά και ξανά. Και μετά πήρε την σκυτάλη ο Μάντζαρης, με αποκορύφωμα το τρίποντο που έφερε την λήξη της περιόδου στο 64 60. Με τους δύο να σκοράρουν πίσω από την γραμμή, δεν ήταν πλέον εύκολο να αφεθούν οι πλάγιοι του Ολυμπιακού ελεύθεροι. Μέχρι και ο Αγραβάνης κέρδισε τρεις βολές στην close out επίθεση. Όταν δε ο Σφαιρόπουλος πέρασε τον Γκριν δίπλα στον αρχηγό για την τελική ευθεία (ο δεύτερος συνδυαστικός παράγοντας που αναφέραμε πιο πάνω), η ΤΣΣΚΑ αναγκάστηκε πλέον να δώσει τους χώρους που ο Σπανούλης χρειαζόταν τόσο πολύ. Στο τρίποντο για το 73 74 ο Χριάπα είναι μόνος με το θηρίο, καθώς οι υπόλοιποι έπρεπε να είναι και εκείνοι μαρκαρισμένοι.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος , μαζί με τον mastermind του γηπέδου, τα είχαν υπολογίσει όλα τέλεια. Ο κόουτς των ερυθρόλευκων επέμεινε στο πλάνο του και δεν μπήκε ποτέ στην λογική ενός trade off μεταξύ άμυνας και επίθεσης , προκειμένου να ισορροπήσει την αρχικά κακή βραδιά των Παπανικολάου - Μάντζαρη. Τους έδωσε 24 και 33 λεπτά, τους εμπιστευθηκε απόλυτα. Το ίδιο έκανε και ο Σπανούλης, ο οποίος αναγνώρισε ακριβώς το πώς και πότε θα χτυπήσει. Το πρώτο θύμα ήταν ο Ογκουστιν και το δεύτερο ο Χριάπα, την ώρα που η ΤΣΣΚΑ έδειχνε πλέον τελείως μπερδεμένη μεταξύ των υβριδικών της τακτικών. The GOAT of analysis follows.



Aν θα μπορούσα να σας συμπυκνώσω με ποιο τρόπο τα παπάρια του Τομ Κρουζ εκτέθηκαν τόσο πολύ, θα έλεγα με μισή κουβέντα το εξής: οταν, πέραν του σταθερά καλού Πρίντεζη, οι πλάγιοι παίκτες του Ολυμπιακού εκμεταλλεύτηκαν τις (παρα πολλές) ευκαιρίες που τους έδωσε ο αντίπαλος, τότε στρώθηκε το έδαφος για την γνώριμη κατάληξη του τέταρτου επεισοδίου στις πρόσφατες μάχες Ολυμπιακού - ΤΣΣΚΑ στα φάιναλ φορ.
Σε δυο ημέρες θα παιχτεί ένα νέο έργο, που δεν το έχουμε ξαναδεί. Ο Έκπε Ούντο και η switch everything αμυνα της Φενέρ, μαζί με ένα δάσος χεριων γεμάτο μήκος και δύναμη, περιμένουν την πιο συνεργατική ομαδα των τελευταίων χρόνων στο δικό τους γήπεδο. Θα έχει κόσμο, θα έχει φωνές, θα έχει ένταση, και πιθανώς να έχει και διάφορα άλλα. Ίσως ένα ακόμη χουκ του Πρίντεζη να κοπεί "νόμιμα" την ώρα που πέφτει η μπάλα στο καλάθι. Ίσως γίνουν και άλλα.
Αφησα διάφορα πράγματα έξω από αυτή την ανάλυση, καθώς δεν έχω πολύ χρόνο. Μπορείτε να τα προσθέσετε εσείς. Σας αφήνω, ήρθε η στιγμή να κοιτάξω για πτήσεις.

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

Μια κλωτσιά προς τα εμπρός


Του Giorgos P.  
Aγαπητοι φιλοι, 

Που λετε εχω ένα βίτσιο, υποθέτω έτσι θα το χαρακτηριζε κανείς. Εχοντας μεγαλώσει στην τρομερή δεκαετία του ’90, όπου για την κατάκτηση κάθε πρωταθλήματος έπρεπε κανείς να ματώνει, εδώ και περίπου 15 χρόνια έχει πάψει να με ενδιαφέρει ο τίτλος της ελληνικής Α1. Περιμένω κάθε σεζόν να βγει η τετράδα του φάιναλ φορ και έπειτα αράζω στον καναπέ μου και τα βλέπω όλα με λιγότερο άγχος ή σωστότερα με λιγότερη διάθεση για ανάλυση. Όταν βγαίνει η τετράδα ο σκοπός μου ως παρατηρητή έχει επιτελεστεί. Ή μπήκαμε σε αυτήν και συνεπώς αναλύεται το πώς και γιατί μπήκαμε, ή δεν μπήκαμε και η ανάλυση βαδίζει αντίθετα. 

Εχοντας λοιπόν αυτό το σκεπτικό, που δεν λέω ότι είναι και το σωστό, τα τελευταία χρόνια ως Ολυμπιακός έχω περάσει φανταστικά. Φάιναλ φορ το ’09, το ’10, το ’12, το ΄13, το ’15 και το ’17, μαζί με έναν γενναίο αποκλεισμό από την Ρεάλ το ’14, με έχουν κάνει γενικώς χαρούμενο. Ανατρέχοντας σε όλες αυτές τις επιτυχίες , διαπιστώνω πως μόνο μία ήταν από τις υπόλοιπες διαφορετική, αυτή η πρώτη. Είχαμε πάει στους τέσσερις με έναν γαλαξία αστέρων , ο οποίος ένα δυο χρόνια μετά διαλύθηκε συνοπτικά χωρίς να αφήσει το παραμικρό ίχνος. Οι υπόλοιπες περιστάσεις ήταν κάτι διαφορετικό, πλέον γνωστό σε όλους σας. 

Η διαφορετικότητα του Ολυμπιακού των τελευταίων χρόνων έχει προσφέρει και εξακολουθεί να προσφέρει μια ύψιστη υπηρεσία, η οποία ακόμη και αν δεν έχει εκτιμηθεί από όλους, έχει τουλάχιστον αναγνωριστεί από πολλούς. Ο Ολυμπιακός της εποχής Σπανούλη (η βασική σταθερά για αυτό το βάζω έτσι) έχει αλλάξει και συνεχίζει να αλλάζει την αντίληψη του κόσμου για το άθλημα, απελευθερώνοντας το ίδιο από δεσμά και νοοτροπίες χρόνων. Αυτά τα δεσμά και αυτές οι νοοτροπίες δεν ήταν απαραίτητα κακές (το αντίθετο), όμως κάποια στιγμή χρειαζόταν μια κλωτσιά προς τα εμπρός. Αν μέχρι στιγμής δεν καταλάβατε τίποτα, αφήστε με να εξηγηθώ. 

Οι μεγάλες ομάδες της συγχρονης μπασκετικής ιστορίας μας είναι τρεις, και κακά τα ψέμματα, η μία φοράει πράσινα. Ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς, μια ομαδάρα με τα όλα της, ήταν το σύνολο των μεγάλων σταρ της. Ένα σύνολο δεμένο και γεμάτο αυτοματισμούς μεν, που απαρτιζόταν όμως από μύθους του αθλήματος στην απόλυτη ακμή τους. Σπανούλης, Διαμαντίδης , Σαρας, Μπατίστ, Νίκολας και Πεκοβιτς συνυπήρχαν στην ομάδα που σάρωσε το ’09, ενώ πιο πριν το άστρο του Μποντιρόγκα πλαισιωνόταν επίσης από παιχταράδες. Ο Παναθηναϊκός, ο οποίος δίδαξε στην Ευρώπη το ανοιχτό rotation , τις παραλλαγές του πικ εν ρολ , το small ball και την σημασία του ελεύθερου σουτ, πέτυχε όλα αυτά όντας συνήθως πλήρης, υπό κάθε σχετική έννοια του όρου. Ακόμη κι αν κάποιος μπορεί να υποδείξει σαφέστατα τους ρολίστες του, είναι αμφίβολο αν η σύγκριση με τα ρόστερ του πρόσφατου Ολυμπιακού κολακεύει τους Πειραιώτες. Ας είμαστε ειλικρινής, σε καμμία περίπτωση. 

Η άλλη ομαδάρα (χωρις να ξεχνάω ποτέ την καταπληκτική σεζόν του ΠΑΟΚ του Ιβκοβιτς) ήταν φυσικά ο Αρης. Τότε όμως το μπασκετ παιζόταν αλλιώς. Rotation δεν υπήρχε παρά μόνο ως ιδέα , και ο Δοξάκης έμπαινε 3-4 λεπτά για να πιει ένα νεράκι ο Γκάλης. Τα μπασκετικά συνολα της εποχής προτάσσανε την απόλυτη κυριαρχία των σταρ, με τρόπο πολύ διαφορετικό από ό,τι έχουμε συνηθίσει με τον Σπανούλη. Γκάλης και Γιαννάκης ήταν το παν, η βασική πεντάδα έμενε στο γήπεδο όσο περισσότερο γινόταν, και η αίσθηση ήταν πως η ομάδα ήταν ένα σύνολο πατρίκιων και πληβείων. Με τον φόβο να γίνω Σκουντής σταματώ εδώ, και σας λέω πως ούτε αυτό ήταν κακό. Απλώς έτσι ήταν τα πράγματα. Και η Γιουγκοπλάστικα σε τέσσερις παίκτες βασιζόταν, ο Μάλκοβιτς δεν κοίταζε ποτέ στην άκρη του πάγκου, ενώ οι Επι και Νόρις έβγαιναν από την σύνθεση της Μπαρτσελόνα μόνο με αίτηση. 


Μέχρι και πριν λίγα χρόνια, ένα μοντέλο σαν του Ολυμπιακού ηταν περίπου αδιανόητο, φυσικά και για τους ίδιους τους φιλάθλους της ομάδας. Η εξέλιξη του μπάσκετ του Αρη στις μέρες μας ήταν πως οι Γκάληδες και οι Γιαννακηδες θα έπρεπε στην σύγχρονη εποχή από δύο να γίνουν επτά-οκτώ, με άλλους δυο τρεις καλούς ρολίστες να τους πλαισιώνουν. Ετσι, όταν ο Ιβκοβιτς αποφάσιζε να έχει ως βασικό γκαρντ τον Μάντζαρη, τριάρι τον Παπανικολάου και back up του Σπανούλη τον Σλούκα , ελάχιστοι πίστεψαν στο εγχείρημα. Ακόμη μέχρι και φέτος που ο Γιάννης Σφαιρόπουλος κατέληξε σε τρια νέα παιδιά για την κάλυψη του rotation στις θεσεις 4 και 5, η γενικότερη αίσθηση ήταν πως κάτι δεν είναι πλήρες. 

Δεν είναι παράλογο, επί χρόνια είχαμε όλοι μάθει έτσι, και είχαμε ως αντίπαλο δέος τον ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς, ο οποίος τους καλούς παικτες τους αγόραζε, δεν τους έβαζε να παίξουν πριν βγάλουν μουστάκια (που λέει ο λόγος). Σαφώς στον μεγάλο αυτόν προπονητή πιστώνεται η εξέλιξη πολλών, οι οποίοι όμως ξεκινούσαν ένα βήμα μπροστά από τους Παπαπέτρου, Αγραβάνη και Μιλουτίνοφ. Υπήρχαν περίοδοι όπου η κάθε θέση στο τριφύλλι στελεχωνόταν από δυο παιχταράδες. 

Ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου (και πιο πριν του Ντούντα και του Μπαρτζώκα) αυτές τις απαιτήσεις τις έχει κάνει πλέον θρύψαλα. Μαθαίνει ακόμη και στον πιο απαιτητικό οπαδό την αρετή της υπομονής και την υπεροχή της ομαδικότητας έναντι των μεμονωμένων μειονεκτημάτων. Επίσης μαθαίνει την ατομική ανέλιξη δια μέσω του συνόλου, με την ένταξη στο τελευταίο να είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πρώτης. Θέλεις να γίνεις παιχταράς; Γίνε μέλος αυτής της ομάδας. Παλιότερα σκεφτόμασταν πώς οι πολλοί παιχταράδες θα συνδυαστούν για να κάνουν την ομάδα καλύτερη, πλέον κοιτάμε πώς ένα σύνολο έχει τον τρόπο να βελτιώνει τους παίκτες, πέρα μάλιστα και από τον προπονητή. 

Ακόμη πιο βασικό; Ο Ολυμπιακός βρήκε το απόλυτο αντίδοτο στην γρουσουζιά, η οποία είναι κάτι άλλο από την κριτική. Οι φίλαθλοι που ζούμε αυτή την ομάδα θα έπρεπε κανονικά να έχουμε γίνει καλύτεροι θεατές. Να αναρωτιόμαστε μεν και να αμφισβητούμε, αλλά να μην αφορίζουμε και να μην περνάμε στο συμπέρασμα πριν την εμφάνιση των στοιχείων. Το μπάσκετ είναι ένα υπέροχο ομαδικό σπορ και ο Ολυμπιακός των τελευταίων μας υπενθύμισε πρώτα από όλα αυτό ακριβώς. Υπό αυτή την έννοια, και το μπάσκετ του χρωστάει κάτι, αν και το ίδιο είναι σαφώς πάνω από όλους και όλα. 

Θα δούμε, ίσως του το δώσει σε κάποιες μέρες, ίσως και όχι. Η ΤΣΣΚΑ είναι ένας πολύ δύσκολος αντίπαλος. Συνδυάζει τον τέλειο καθορισμό των αποστάσεων με τον απρόβλεπτο αυτοσχεδιασμό δυο μεγάλων παικτών. Σουτάρει τρίποντα με τα καλύτερα ποσοστά στην διοργάνωση και τρέχει με συνέπεια και πρόγραμμα. Η άμυνα μας, ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, ο Μπιρτς, θα κληθούν να δουλέψουν υπερωρίες. Ένα αναλυτικό pre game θα έρθει τις επόμενες μέρες, αλλά … πάμε γερά, πολύ γερά, μέχρι εδώ έχουμε περάσει καλά. 

(Μάικ να σαι καλά ρε).